ο ονειρικος μου κοσμος...

Εχει περασει αρκετος καιρος και εχω μαθει πολλα πραγματα. Εμαθα να απευθυνομαι στον Αφεντη μου με φανερο σεβασμο, μιλοντας Του στον πληθυντικο και αποκαλοντας Τον Αφεντη και Κυριο μου. Μου μαθαινει να εκφραζομαι και να λεω δυνατα αυτα που αισθανομαι και τα αλλα που εννοουνται, και με αυτο τον τροπο μπορω να ονομαζω οσα νοιωθω χωρις να μου δημιουργουν ενοχες, απλα και ταπεινα, με σεβασμο παντα και χωρις δικαιολογιες.
Εχω αναγκη την αδεια Του για οσα θα ηθελα και σκεφτομαι να κανω κατα τη διαρκεια της μερας και οχι μονο, επειδη ο χρονος που περναει δεν ειναι δικος μου πια, ειναι δικος Του χρονος και ετσι δεν τον σπαταλαω..
Νοιωθω το σωμα μου δικο Του, εμαθα να το προσεχω και να το φροντιζω με σεβασμο, σαν κατι πολυτιμο, και να το αισθανομαι ομορφο..
Εμαθα επισης να μην κουραζω το μυαλο μου με ασκοπες αναλυσεις και να εμπιστευομαι τον Αφεντη μου απολυτα. Το μυαλουδακι μου Του ανηκει κι αυτο, και το χρησημοποιει οπως και οποτε θελησει Αυτος.. Ανακουφιστικο αυτο, και πολυ ερεθιστικο..!
Ειχα την ταση να βυθιζομαι και να χανομαι για ωρες ατελειωτες μεσα στις σκεψεις, πιστευα πως ετσι πρεπει να δουλευει το μυαλο, ισως προσπαθουσα να αποδειξω στον εαυτο μου οτι δεν ειμαι χαζουλα, δεν ειμαι σιγουρι, ομως ξερω πως δεν υπαρχει λογος πια.. Ο Αφεντης μου ξερει ποια ειμαι, και αυτο μου αρκει. Εχω συνειδητοποιησει ποια ειμαι, ειμαι η σκλαβα Του, η σκυλιτσα Του, το ζωακι Του, το αντικειμενο και το επιπλο Του, το σκουπιδι Του, η πουτανα και η γυναικα Του, και.. πολλα αλλα, ομως το σημαντικοτερο ειναι οτι Του ανηκω, ολοκληρωτικα, οποια και οτι κι να ειμαι, ειμαι δικη Του, μονο δικη Του..!




                                                                                                                                        9 αυγ. 2009


Υπομονη...

Οταν ο Αφεντης μου ειναι μακρυα, νοιωθω οτι ειμαι διπλα Του, νοιωθω οτι Ειναι μαζι μου σε καθε μου κινηση, σε καθε σκεψη.. Ομως οταν οι μερες γινουν πολλες, χανουν το χρωμα τους.. αισθανομαι την απουσια Του τοσο εντονα που με δυσκολια βρισκω το κουραγιο να κανω καποια πραγματα.. ο κοσμος μοιαζει με αφωνη ταινια που περναει μπροστα στα ματια μου και με κουραζει.. νοιωθω τον εαυτο μου να διαχεεται μεσα στον αερα και να χανεται καπου αναμεσα σε πραγματικοτητα και φαντασια, που και σε κανενα δε ταιριαζω, η πρωτη γινεται αχρωμη και η δευτερη αφορητη..




Νομιζα πως ξερω να κανω υπομονη, να περιμενω, για καποιο διαστημα, και επειδη εχει ορια και η υπομονη, ελεγα πως τα δικα μου ειναι.. στενα σχετικα, ομως ειναι ετσι..?







                                                                                                                                        20 οκτ. 2009