Ενα φθινοπωρινο βραδυ, οπως επεστρεφα απο αλλη μια ανουσια βολτα στα στενα της πολης μου και υστερα απο πολλες σκεψεις και δυχασμους, επεισα τον εαυτο μου πως τα ονειρα μου ειναι “λαθος” και θα πρεπει να τα διαγραψω ωστε να σταματησουν να με βασανιζουν.. Το ειχα αποφασισει, επαναλαμβαινα μια φραση στο μυαλο μου: “..η δραση ειναι ο εχθρος της σκεψης..”, σαν να προετοιμαζα τον εαυτο μου.. “θα κανω αυτα που πρεπει, θα καταφερω να γινω χρησιμη, θα με αποδεχτουν και θα με σεβονται, τελος τα θελω..” Ενοιωθα τοσο κουρασμενη, απογοητευμενη απο τη ζωη μου, απο τον εαυτο μου, θυμομουν οσα ειχα περασει, τους ανθρωπους που με πληγωσαν, αλλους που τους πληγωσα εγω, ειχα θυμηθει την καθε μου προσπαθεια που για να αγγιξω το ονειρο εδεινα μια μαχη, με συμμαχο τον εαυτο μου και εχθρους τα φαντασματα.. Οι σκεψεις μου ηταν μπερδεμενες, ομως δεν αισθανομουν χαμενη πια..
Το επομενο βραδυ, καθως προσπαθουσα να συνηθησω στην καινουργια μου σκεψη και εκανα πραγματα που “πρεπει”, γνωρισα τον Σ., αυτον, που στη συνεχεια βρηκε τον τροπο να με συστησει στον εαυτο μου και παλεψε τους δαιμονες μεσα μου χωρις να με πονεσει. Μιλουσαμε για κατι, για μια στιγμη τον κοιταξα στα ματια και ειδα εναν κοσμο τοσο ομορφο, τοσο ηρεμο και οικειο, γεματο χρωματα που εγω ειχα αποφασισει να διαγραψω.. ταραχτηκα, φοβηθηκα πως μπορει να ειναι αληθινος και την ιδια στιγμη το ευχομουν οσο τιποτ’αλλο! Ηταν αληθινος, δεν ηταν ονειρο, ουτε παραισθηση ηταν.. Ξαναειδοθηκαμε και το επομενο βραδυ, και το αμεσως μετα. Επειτα απο μερικες μερες “γνωριμιας” με πηγε στο σπιτι του, εκει καναμε ερωτα για πρωτη φορα. Η πραξη απο μονη της δεν ηταν συναρπαστικη, αλλα υπηρχε κατι θεϊκο εκεινο το βραδυ. Ισως τα σημεια και ο τροπος που με αγγιζε, ισως το βλεμμα του.. το βλεμμα.. οταν τελειωνα ηθελα να σκουζω και να τον κοιταζω στα ματια.. “Μα γιατι? Εγω παντα τα ειχα κλειστα πριν..” αναρωτηθηκα για μια στιγμη μονο και μια γλυκια σκεψη γεννηθηκε στο μυαλο μου “δυο αγνωστα σωματα με οικειες ψυχες”. Αισθανομουν ανετα και ασφαλης διπλα του, αισθανομουν σπιτι οπου κι αν με πηγαινε, ειχα σταματησει να φοβαμαι. Συνεχιζαμε να βλεπομαστε, οσο συχνα μας το επετρεπαν οι υποχρεωσεις και οι ασχολιες. Καποια απο τις επομενες φορες που καναμε ερωτα με ρωτησε ποια σημεια του σωματος μου με ερεθιζουν περισσοτερο. Ντραπικα, δεν τολμησα να το σκεφτω, και πως να απαντησω; Ο καθε ανθρωπος με ειχε αγγιξει διαφορετικα, με αποκλειστικα δικο του τροπο, εξ’αλλου δεν ειχα μαθει να δινω ιδιαιτερη προσοχη και να επιλεγω. Κατεβασα τα ματια μου οσο πιο χαμηλα μπορουσα και προσπαθησα να μιλησω χωρις αποτελεσμα, ο Σ. τοτε, βγαζοντας με απο την εξαιρετικα δυσκολη για μενα θεση να δικαιολογουμαι, ειπε “θα ανακαλυπτουμε ο ενας τον αλλον σιγα-σιγα, ναι;” Χαρηκα στη σκεψη οτι με νοιωθει. Ειχε δει κατι ομορφο και σημαντικο μεσα μου που το αγνοουσα εγω.
Ο χρονος κυλουσε, η σχεση μας ειχε αρχισει να ανθιζει και οι μυρωδιες των πιο σπανιων λουλουδιων ειχε καταλαβει το νου μου. Τον σκεφτομουν ολη μερα, τη νυχτα τον εβλεπα στα ονειρα μου.. Αχ ποσα πρωϊνα περνουσα ωρες ξαπλωμενη για να τον απολαυσω λιγακι ακομα! Αισθανομουν πλεον ανετα να του μιλαω για τους προβληματισμους μου, πραγμα πρωτογνωρο για μενα, δεν ειχα μαθει να ζηταω βοηθεια. Ενα βραδυ, ενω ημασταν στο σπιτι του και μιλαγαμε για τις σχεσεις που ειχαμε κανει στο παρελθον, ο Σ. ανεφερε μια γυναικα με την οποια εβγαινε για καποιο διαστημα και που η σχεση τους ηταν BDSM. “Τι ειναι αυτο;” Μου εξηγησε θεωριτικα και στα γρηγορα, σαν να μην ηθελε να δωσει βαρος στο συγκεκριμενο θεμα και επειτα συνεχισαμε τη συζητηση που ειχαμε ανοιξει πριν. Ειτε απο περιεργια, ειτε απο ενστινκτο, ειχα μεινει με την απορια για το τι ειναι τελικα το BDSM και περασα τις επομενες μερες ψαχνοντας στο διαδυκτιο για απαντησεις. Τα πρωτα σκιτσα και οι πρωτες φωτογραφιες που επεσαν στην αντιληψη μου με αναστατωσαν ευχαριστα, ομως δυσταζα να το πω στον Σ. Συνεχιζα να μελεταω μονη μου, ωσπου συνειδητοποιησα οτι με ερεθιζουν αφανταστα καποιες εικονες, μετα με βοηθουσε και με κατευθηνε ο Σ. να κατανοησω ολο το θεμα. Ενα μεσημερι, οπως ειχαμε βγει για καφε, συζηταγαμε και κοιταζαμε τις φωτογραφιες που ειχα επιλεξει και ειχα κατεβασει στο κινητο μου και ο Σ. τις βαθμολογουσε αναλογως με το ποσο του αρεσαν (εγω ντρεπομουν ηδη πολυ που τις εδειχνα για να μιλησω). Σε καθε “10″ που εβαζε ενοιωθα απεριοριστη χαρα μεσα μου, προσπαθουσα ομως να τη κρυψω, οχι ακομα.. Το χρειαζομουν, ηθελα να ξερω οτι και σ’αυτο δεν θα ειμαι μονη μου. Θεωριτικα ηταν ολα κατανοητα για μενα, ομως στην πραξη.. Πως να το εθετα; Δεν λες “Θελω να γινεις ο Αφεντης μου και να με γαμας οπου κι οπως θελεις”, αν και θα ηθελα να εχω το θαρρος. Ο Σ. ηταν σταθερα τρυφερος και υπομονετικος και συνεχιζε να με βοηθαει να λυνω τους προβληματισμους μου και να πολεμαω τους φοβους μου. Δεν φοβομουν παρα μονο τον εαυτο μου, ηξερα ποσο “χαμηλα” θα μου αρεσε να φτασω. Η πρωτη μου προσπαθεια να δειξω στον Σ. το τι θελω αποδειχτηκε βιαστικη, ηθελα να κανω πολλα, ομως δεν ηξερα ουτε το τι ακριβως, ουτε τον τροπο.. Στενοχωρηθηκα τοτε, αφου αμηχανια και δυσφορια μου εφερε αντι για απολαυση! Ο Σ. παρεμενε ψυχραιμος και καρτερικος, σαν να ηξερε απο πριν τις κινησεις και τις αντιδρασεις μου. Αχ ποσο με ηρεμει αυτη η σταση του..! Με προετοιμαζε πολυ προσεκτικα για τη στιγμη που θα μου φορεσει το κολλαρο του ωστε να μην τρομαξω. Δεν τρομαξα, ετρεμα ολοκληρη απο καυλα και αγωνια για το πως θα αισθανομαι δειχνοντας στον Σ. οτι θελω να ειμαι σκλαβα των επιθυμιων του. Ντραπηκα στη σκεψη και την επομενη στιγμη αισθανθηκα το απαλο αγγιγμα στο λαιμο μου. “Δερματινο..ζεστο..” χαρηκα μεσα μου. Δυσκολευομαι να περιγραψω την αισθηση που μου χαρισε, ανακουφιστηκα, ηρεμησα, ημουν στα χερια του αντρα που αγαπουσα, με καποιο τροπο ηξερα οτι θα με προσεχε, θα με φροντηζε, ηξερα οτι δεν θα με πληγωσει και εγω θα κανω τα παντα για αυτον. Ισως στην αρχη να εβλεπα ολο το θεμα ως μια εμπειρια, ομως μου ταιριαζε υπερβολικα η φιλοσοφια του. Καποιο βραδυ εκει που καναμε ερωτα με ρωτησε “Ποιανου ειναι αυτο το μουνακι;” “Δικο σου” ειπα χωρις να το σκεφτω. Μεσα στην επομενη εβδομαδα επαιζα μονη μου το μουνακι μου τρεις φορες και δεν μπορουσα να τελειωσω.. Ενοιωθα οτι δεν ειναι σωστο, οτι πειραζω κατι δικο του χωρις να τον εχω ρωτησει καν, δεν το αισθανομουν δικο μου πια. Κατοπιν η ιδεα της υποταγη μου στον Σ. εγινε συνειδητη και δεκτη απο τον εαυτο μου. Προχωρουσαμε συνετα και παντα με σεβασμο ο ενας ως προς τα συναισθηματα του αλλου. Δοκιμασαμε καινουργια πραγματα, καινουργια “παιχνιδια” και αισθανομαι οτι εχω βρει τον εαυτο μου μεσα απο τον Σ., ειναι ο Αντρας και ο Αφεντης της ζωης μου, ο Θεος μου και ο Ανυποχωριτος Δασκαλος μου, διπλα του αισθανομαι γυναικα, ερωτικη και αισθησιακη, μου εμαθε να εχω το κεφαλι μου ψηλα και τα ποδια μου κλειστα (με την κυριολεκτικη εννοια των τελευταιων λεξεων κι οχι μεταφορικη) οταν ειμαι μακρυα του, ξερω πως δεν θα με κοροϊδεψει, ουτε θα με εκμεταλλευτει, ουτε θα με προδοσει. Εχω σταματησει να αναρωτιεμαι για το ποσο χαμηλα θα φτασω μαζι του, χαλι να γινω να με παταει! Να με χαστουκιζει και να με φτυνει θελω, να μπουσουλαω και να καθομαι στα ποδια του, να τον παρακαλαω γονατιστη να του κανω τσιμπουκι και να χυνει στο προσωπο μου, να βαζω τον πουτσο του βαθεια στο στομα μου και αυτος να αποφασιζει για το ποτε θα παρω ανασα, να τριβομαι πανω στο ποδι του σαν σκυλιτσα και να χυνω οποτε μου πει, να ειμαι παντα ετοιμη ωστε να μπορει να με γαμαει οποτε θελει, οπως θελει κι οπου θελει. Μου επιτρεπει να ειμαι ο εαυτος μου και τον χαιρεται μαζι μου, θελω αυτος να εχει τον ελεγχο κι εγω να τον χανω, θελω να μου διαταζει κι εγω να υπακουω, θελω να υπαρχουμε ο ενας για τον αλλον, επειδη ετσι αισθανομαι καλα, επειδη νοιωθω οτι αυτο αξιζει η γυναικεια μου φυση και επειδη θελει και ξερει το καλυτερο για μενα. Διπλα του αισθανομαι γυμνη και ευτυχισμενη, παυω να κρυβομαι. Με βοηθαει να κοιταω ψηλα, χωρις να κουραζομαι, να επικεντρωνομαι στον εαυτο μου, στις σκεψεις μου, στις κινησεις μου, στο βλεμμα μου, γινομαι ακριβως αυτο που παντα ηθελα να γινω. Με σωζει απο το ανυποφορο ψεμα της καθημερινης πραγματικοτητας με τον πιο επειδεξιο και καλλιτεχνικο τροπο που υπαρχει και με κανει δυνατη..
13 απρ. 2009
